Opening van de Kruiswegwandeling 2025

Nieuwe alinea

Opening Kruiswegwandeling 2025

Dit is de toespraak van Jan Dulles tijdens de opening van de Kruiswegwandeling 2025.

Goedenavond. Welkom bij de opening van de kruiwegwandeling 2025

Het is alweer een tijdje geleden dat ik Jezus was….

Ik dan wel niet de echte Jezus…. maar ik was wel ‘Jezus goed’ … zei mijn vader destijds tenminste….

In 2005, alweer 20 jaar geleden ondertussen speelde ik in Sporthal Opperdam, hier in ons dorp, de rol van Judas in de beroemde musical Jesus Christ Superstar van Andrew Lloyd Webber. Dat was een zeer bijzondere ervaring. Honderden vrijwilligers hebben zich destijds ingezet om er iets fantastisch van te maken. Kippenvel. Duizenden mensen uit Volendam en omgeving hebben toen het lijdensverhaal van Jezus beleefd. Echt beleefd. Het had iets Goddelijks. Nog steeds zijn we er niet over uitgepraat. 

In 2014 kreeg ik de hoofdrol in ‘The Passion’ op televisie. Mijn moeder was nog even bang dat ik wéér Judas zou moeten spelen maar ik kreeg promotie: Ik werd Jezus. Ik kreeg de belangrijkste rol van het verhaal. Meedoen aan The Passion was een fantastische ervaring in meerdere opzichten. 

Het slotlied dat ik tijdens de Passion zong was het lied ‘Kijk Omhoog’ van collega’s Nick en Simon. ‘Kijk omhoog naar de zon, zoek niet naar een antwoord. Laat het los, hou je vast aan mij’. 

Daarin zit – kort samengevat - de betekenis van het passieverhaal. Miljoenen mensen worden door The Passion op de een of andere manier in aanraking gebracht met Jezus. Zijn laatste dagen. De tocht naar het kruis en zijn onverbiddelijke dood. 

Ik moest hier allemaal aan denken toen ik mij voorbereidde op de opening van deze 9^e Kruiswegwandeling in en door Volendam.

Ik wandel zelf vaak door ons dorp. En vanuit onze woning aan het Nooreinde kijk ik elke dag uit over de zee.

Wandelen en kijken… in rust.. Het geeft je tijd om na te denken. Soms over belangrijke of interessante dingen, soms over onbenulligheden. 

Van mensen die ik voorbij zie gaan op de dijk, merk ik soms dat zij in gedachte bezig zijn met hun eigen verhaal. Ze lopen dan voorovergebogen en groeten niemand onderweg. ‘Nou effe niet’, zullen ze denken. En ik begrijp dat. Soms wil je gewoon even met rust gelaten worden. Dat niemand met je bemoeit of vragen stelt. 

Toch kan het gebeuren dat je tijdens zo’n wandeling ongevraagd en onbedoeld met iemand in gesprek komt. 

En dan kan het ineens gaan over onderwerpen die ergens van binnen opgeborgen zitten, soms heel diep. Dingen waar je mee zit maar waar je andere mensen over het algemeen liever niet mee opzadelt. En dan kom je iemand tegen die precies op het juiste moment de juiste vragen stelt… en dan ben je ineens blij dat je het even kwijt kan. Want eens in de zoveel tijd moeten de dingen van je hart. 

Verschillende teksten van de Kruiswegwandeling zijn verhalen die mensen uit eigen ervaring vertellen en die de moed hebben gehad om ze op te schrijven. 

Ze vertellen hun verhaal niet uit sensatie, maar gewoon omdat ze het kwijt willen. Het bevrijdt ze soms uit het harnas waarin ze zitten. 

Ik ben niet zo Bijbelvast en als ik in deze kerk kom, zit ik met mijn gedachte soms heel ergens anders, niet bij de Mis, bij de huwelijksviering of de uitvaartdienst die op dat moment aan de gang is. 

Ik kom hier niet om te bidden of omdat ik zo vroom ben, maar ik kan hier komen zonder verantwoording af te leggen en ik kan hier in rust nadenken. 

Soms in de ochtend, als het morgenlicht door de glas-in-loodramen vanaf de zee naar binnen schijnt, dan denk ik weleens aan onze ouders en voorouders die in deze zelfde kerk iedere ochtend de mis moesten bijwonen. Daar hadden ze natuurlijk lang niet altijd zin in dus vaak deden ze alleen even de deur open om te zien welke pastoor de mis deed zodat ze dat later tegen hun moeder konden zeggen als bewijs dat ze er geweest waren. 

Ik ben hier ook wel eens in de late namiddag als het begint te schemeren.

Vanaf het graf komt het goudbrons gekleurde licht dan tergend langzaam de kerk in en schijnt in je gedachte, in je hart. Ik denk dan na over alle dierbaren en familieleden die hier begraven zijn. De tranen die hier stroomden en de troost die hier gezocht en gevonden werd. 

Ik kijk soms ook naar de Kruiswegstaties langs de muur. Sommige spraken mij als kind al aan. Maar tegenwoordig nog meer nu we de verhalen erachter beter kennen. Pilatus die Jezus ten onrechte veroordeeld. Simon van Cyrene als voorbeeld van hoe mensen elkaar kunnen helpen. Het mooie verhaal en de statie van Veronica die medelijden toont. En de beulen die het vuile werk opknappen.

Vandaag de dag gebeurt precies hetzelfde. Er zijn Pilatussen genoeg en ook beulen. Als je er met een dosis pessimisme naar kijkt, denk je dat we in de afgelopen 2000 jaar weinig hebben geleerd. Misschien is dat ook wel zo maar aan de andere kant: 

Toch zit de wereld ook vol met Veronica’s en hulpvaardige Simons van Cyrene. En zo moeten we er toch naar blijven kijken. 

De musical JCS en The Passion, die ieder jaar op de TV weer door zoveel mensen wordt bekeken… Het verhaal blijft aktueel en het blijft mensen raken. Want de boodschap is hartverwarmend: Pessimisme mag nooit het laatste woord hebben.

Daarom denk ik dat het goed is om mekaar het verhaal van hoop door de dood heen, te blijven vertellen. Het verhaal van Jezus die op de een of andere manier met je meeloopt.

Het maakt dan niet uit of het verhaal verteld wordt in de kerk, op TV of, zoals hier in Volendam bij de Kruiswegwandeling, in winkels, bij de banketbakker, in de lingeriezaak 2 nog wel, een café of het voetbalstadion. Als je zo’n schilderij tegenkomt de komende dagen… sta er eens bij stil. Denk erover na. Meer is niet nodig. 

Ik wens u een prettige wandeling.

Dank voor uw aandacht