De mistige morgen verhult het gezicht
De grauwgrijze nevels verstrooien het licht
Je staart naar het water
Het zinloos geklater
Is zonder gewicht
Niets komt bij je binnen
Niets prikkelt je zinnen
Het venster is dicht
 
Je vragen en wensen zijn wijd als de zee
Maar golven vol duisternis sleuren je mee
En breken je dromen
In kolkende stromen
Verdronken idee
En toch wil je vechten
De strijd gaan beslechten
Niet bang en gedwee
 
Het eeuwige vragen van wat je misdreef
Je falen te groot voor de maat van de zeef
Je wil niet meer horen
Van kaf of van koren
Van recht of van scheef
Je wil je bevrijden
Van dwang en van lijden
En voelen: ik leef
 
Je schouders niet langer gebukt onder leed
Niet langer meer zeggen hoe zeer het je speet
Dat alle ellende
Die jij hier ooit kende
Je adem afsneed
En machteloos maakte
En veel te diep raakte
Het leven is wreed
 
Nu ben je verdwenen op zoek naar een licht
Waarop je in wanhoop je hoop hebt gericht
Een sprong uit het leven
Dat jou niets kon geven
Je bent nu gezwicht
Een last niet te dragen
Wij blijven met vragen
Je venster is dicht

Kees Putman