Als ik sterf, zal de wind niet harder waaien.
Er zal geen haan zachter kraaien.
Er zal geen grasspriet minder groeien.
Er zal geen bloesem later bloeien.
Alles gaat door.
Zoals het ook was daarvoor.
Voor ik op Aarde was.
Maar eigenlijk was ik er toen ook al.
Ik was al deel, van het grote geheel.
Ik werd geboren.
En ik dacht dat ik ‘ik’ was.
Tot ‘ik’ op een dag, in de duinen lag
En zag.
Dat ik ook in dit leven hoor.
Bij het grote geheel,
Bij de oorsprong van alle natuur.
En dat ik elk uur.
De rest van dit bewuste leven.
Liefde ga zijn en liefde ga geven.
Schoonheid ga zoeken.
In alle gaten en hoeken.
En als ik sterf, 
weer deel word, van de reden.
Dat de wind waait.
De haan kraait.
De grasspriet groeit.
En de bloesem bloeit.

Jochem Meyjer